شاهویسی: اخذ وام از صندوق بین المللی پول زمینه ساز مداخلات خارجی در امور داخلی می گردد، راهنمایی نقدینگی از دلالی به فراوری راه نجات اقتصاد ایران - مجله خبر

به گزارش مجله خبر، استاد اقتصاد گفت: صندوق بین المللی پول با اعطای وام وابستگی های کلان اقتصادی و پولی زیادی در کشور وام گیرنده ایجاد می نماید، حتی تا جایی پیش می رود که نسبت به ترتیبات هزینه های عمومی دولت ها و توزیع اعتبارات آن ها نیز مداخله می نماید.

گروه اقتصادی مجله خبر، صندوق بین المللی پول در سال 1944 میلادی با 44 عضو و هدف حفظ مبادلات بین المللی و یاری به ثبات ارزی کشور های عضو تشکیل شد. اعتبار لازم این صندوق از منابع مختلفی تهیه می گردد که عمده ترین آن مبلغ حق عضویت کشور های عضو است، اکنون قریب بر 180 کشور عضو صندوق هستند و مقر آن در شهر واشنگتن آمریکا است.

صندوق بین المللی پول در 14 اسفند ماه بعد از اعلام اینکه 50 میلیارد دلار تسهیلات در قالب وام به کشور های درگیر ویروس کرونا اعطا می نماید، دو روز بعد از این خبر رئیس بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران عبدالناصر همتی درخواست 5 میلیارد دلار از این صندوق نمود که مساوی سهم ایران در صندوق بین المللی پول است. بعد از این درخواست اظهارات مختلفی بنا بر تجربیات کشور های وام گرفته از سوی کارشناسان مطرح شد، اظهاراتی که بعضی بسیار خوش بینانه و بعضی ناظر برتجارب دخالت های آمریکا بر وام گیرندگان است. ساسان شاه ویسی؛ اقتصاد دان و عضو هیئت علمی دانشگاه امام حسین علیه السلام در این مصاحبه به آثار و پیامد های دریافت وام از صندوق بین المللی پول به نکاتی اشاره نموده است.

بعضی از کارشناسان مسوولین جمهوری اسلامی ایران را از تبعات و پیامد های دریافت وام از صندوق بین المللی پول بیم می دهند، آیا هشدار هایی که داده می گردد واقعا قابل اعتناست؟

معینا اگر در حوزه رابطه نهاد پولی اقتصادی یک کشور با صندوق بین المللی پول بخواهیم سخن بگوییم باید این موضوع را از زوایای مختلفی تعریف کنیم، اخذ وام از صندوق بین المللی پول همیشه مبتنی بر ساز و کار های اجرایی صندوق بین المللی پول است که با خود تبعاتی مثل وابستگی مداخلات ارزی، پولی، اقتصادیاتی، بانکی قواعد های سازماندهی تشکیلاتی، آماری و دخالت های مختلفی را به دنبال دارد که با برنامه سازی صندوق بین الملی پول به نهاد های پولی و اقتصادی کشور ها تحمیل می گردد، به عبارت دیگر اگر درقالب ادبیات انشایی صحبت کنیم پرداخت یا دریافت وام از صندوق بین المللی پول بسیار زیباست، همانند اینکه شما به پزشکی مراجعه می کنید، اما به شما توصیه می نماید دارو، آزمایش یا عکس را از فلان داروخانه یا آزمایشگاه باید بگیرید در غیر این صورت دارو و عکس شما قابل اعتنا و آنالیز برای درمان تکمیلی نیست! روش سلامت با مکانیزم های تعریف شده و پاس کاری شده بین این چند نهاد از قبل معین شده، لذا بیمار راه دیگری غیر از پذیرش توصیه دکتر متخصص معالج خود ندارد، قالب ها و مکانیزمی که توسط صندوق بین المللی پول نیز طراحی شده همین گونه است، یعنی صندوق بین المللی پول با وام دادن منجر به ایجاد وابستگی های کلان اقتصادی و پولی در کشور وام گیرنده می گردد، حتی تا جایی پیش می رود که نسبت به ترتیبات هزینه های عمومی دولت ها و توزیع اعتبارات مداخله می نمایند، درنگاه اول شاید برای ما پذیرفته باشد که وامی درخواست نموده ایم و صندوق بین المللی پول نیز آن را به ما قرض می هد، اما قرض دهنده خود را مخیر در مداخله می داند. با این که جمهوری اسلامی ایران در چنین مباحثی بار ها و بار ها بحث و نظرات موافق و مخالف داشته و مسوولین این موضوع را در بوته آزمون قرار داده اند و دولت ها درباره فعالیت هایی که منجر به وابستگی به نظامات اقتصادی و پولی می گردد اطلاعات جامع و اشراف خوبی دارند و عموما هم مسوولین با قرض از صندوق ها و بانک های بین المللی مخالفت ورزیده اند، اما به نظر می رسد بعضی با اهداف معینی همچنان نگاهشان به دست غرب است به این امید که آن ها گرهی از مسائل اقتصادی کشور باز نمایند در حالی که قطع به یقین شاهد چنین اتفاقی نخواهیم بود.

آیا اقتصاد ما از توان بالایی برای رشد خود برخوردار نیست که مجبور به دریافت وام از صندوقی شویم که دشمنان ایران بر آن تسلط کاملی دارند؟

هنگامی که اقتصاد کشور دارای ظرفیت درون زای بسیار عظیمی است و می تواند قواعد و قاعده های مطلوبی را به نفع فرایند رو به رشد اقتصاد خود تعریف وبه مرحله اجرا بگذارد و از منابع سرشاری برای تحقق رشد و توسعه اقتصاد کشور بهره مند است دست دراز کردن به صندوق بین المللی پول و قرض خواستن از کسانی که ما را تحریم نموده وسال هاست فشار های اقتصادی مختلفی بر ملت ایران روا داشته اند خفت وخواری بیش نیست. مسلما کشور نیازی به دریافت وام از صندوق بین المللی پول با رقم 5 میلیارد دلار ندارد، چرا که اگر سیاست گذاری ها به نحوی باشد که مانع خرج تراشی های بی فایده ای به اقتصاد کشور گردد و سیاست گذاری ها به نفع فراوری و در تضاد با رانت و دلالی باشد مسلما اقتصاد ایران ظرفیت های عظیمی برای حل مسائل کوچک و عظیم خود دارد.

برفرض اینکه با درخواست ما موافقت گردد وام چگونه و در چه فرم و قالبی به ما داده می گردد؟

وامی که صندوق بین المللی پول به ایران می دهد، اگر مورد موافقت قراربگیرد و حتی همه آن نیز به دولت ما پرداخت گردد در کارکرد معین و رویکرد از پیش معین شده ای مبتنی بر ارسال اقلام بشر محبت آمیز سیاست های صندوق بین المللی پول داده خواهد شد، به این معنا که ضرورتا ایران تنها باید ازکشور های اروپایی خرید کند ولو اینکه به کالا ها و خدماتی که اروپایی ها به ما می دهند هم نیازی نداشته باشیم، مجبور به پذیرش آن هستیم. در سامانه معینی که برای کشور هایی مانند کشور ایران طراحی شده بسته ای معین شده که فقط آن بسته به کشور هدف داده می گردد، بنابراین به هیچ وجه پول در اختیار کشور قرار داده نمی گردد و صرفا یک سامانه اعتبار برای پرداخت کالا های بشر محبت آمیز فراهم می گردد.

با توجه به اینکه ایران تحت تحریم های آمریکا قرار گرفته است این وام و کالا ها و خدمات ذکر شده از چه طریقی دراختیار ایران قرار داده می گردد؟

چون تحت تحریم های ایالات متحده آمریکا قرار داریم، معینا آنچه به عنوان وام صندوق بین المللی پول در قالب کالا و خدمات انسان محبت آمیز اگر به ایران داده گردد تنها به وسیله راستا و مقصد اینستکس از سوی کشور های اروپایی تامین می گردد که بیشتر شامل مواد غذایی، دارویی و اقلام بهداشتی و تجهیزات پزشکی است.

آیا ما خودمان میتوانیم برای اقلام عنوان شده چارچوب، تعداد یا حد معینی به صندوق بین المللی پول ارائه کنیم؟

به هیچ وجه. کالا هایی که خریداری می کنیم حتی چگونگی مصرف آن ها، و اعتبار داده شده و اینکه از چه راستای انتقال داده می گردد و اینکه چه کشور هایی می توانند کالا ها و خدمات معین شده و اعتبار منظور شده را مورد مصرف قرار دهند تقریبا از قبل معین شده، بنابراین دولت ایران مداخله چندانی در فرایند اجرای آن ندارد، یکی از مهمترین دلایل مخالفت کارشناسان و اقتصاد دانان با دریافت این وام این است که ما در سال های گذشته با تمامی محدودیت های اقتصادی و تجارتی که آمریکا و غرب به ایران تحمیل نموده اند همیشه براین موضوع تاکید کردیم که نیازی به اعانه های غربی ها نداریم چرا که ایران در خارج از کشور منابع سرشاری دارد که گروگان دست غرب و آمریکایی هاست که با زور و گردن کلفتی آن را از ملت ایران دریغ نموده اند و جدای از این موضوع در داخل کشور از نقدینگی قابل توجهی برخورداریم که راهنمایی آن به سمت فراوری می تواند نجات دهنده اقتصاد و رشد و توسعه بخش ارکان اقتصادی کشور باشد، مسلما اگر مسوولین به ظرفیت ها و پتانسیل های اقتصادی کشور رویکرد متفاوتی نسبت به قبل داشته باشند و سیاست گذاری ها در جلوگیری از اعطای رانت، فرار اقتصادیاتی و مانع تراشی بر قاچاق کالا های غیر ضروری باشد نه تنها نیازی به اعانه دریافت در قالب وام نداریم بلکه می توانیم در حوزه تجارت داخلی و خارجی پیشران و پیروز عمل کنیم.